والدین گاهی مانع بروز احساسات واقعی کودک می شوند مثلا اگر پسری گریه می کند به او می گویند «تو نباید گریه کنی، پسر که گریه نمی کند»
در صورتی که والدین همواره باید پذیرای احساسات مثبت و منفی کودک باشند و آن را رد نکنند یا زیر سوال نبرند.
به چنین مهارتی، همدلی کردن می گوییم. در همدلی پدر و مادر احساسات کودک را می پذیرند و آن را رد نمی کنند در واقع در مرحله اول به حرف های او گوش می کنند و به صورت غیرمستقیم او را تایید می کنند. مثلا اگر کودک می گوید: «من از سگ می ترسم» به جای این که بگویند «سگ که ترس ندارد» می گویند «من هم که بچه بودم، از سگ می ترسیدم» بعد از او می پرسند «دیگر از چه چیزهایی می ترسی». در واقع از او می خواهند درباره ترس هایش حرف بزند. وقتی کودک از بیان احساساتش نترسد و بتواند آن را آزادانه بیان کند رابطه بهتر و صمیمانه تری با والدین برقرار می کند و درمی یابد که والدین او را بدون قید و شرط دوست دارند. وراحت ترباترسهایشان کنارمی آیند.
بگذارید فرزندانمان ازهیجانات منفی ومثبت خود آگاه باشند.
